evin hanımı

yine bir hikâyeye başladım

yeni bir hikâye bu

bu defa dostlarım bilmeye hem 

hem de tavsiyelerine kulağım kapalı diye

yalnızca oluşları beklediklerini bilirim

hatalar tekrarlar ise olacak olan bellidir 

zira bu defa karalar çok uzakta değildir

bağlanır hislerine yok edercesine kaygılarını 

oysa diğerleri gibi sonu başından belliymiş

oysa ben kendimi kandırmaktan 

bıkmayıp; seviye bile atladım

sözüm yarene neşe olmuşken

yoğrulup kahkahalar ile

sevgiyi, muhibbi kılmış göğsüme

dinleyin beni bu geceki son tekrarımdır

anlatacağım sözlerimi size artık ezberinizdeki

hayal edin ama bir nasıl sevdiğimi 

erişkinlik günahlarına bulanmayıp

yıllar yılı beslediğim o masum sevme hissini

katmak isteğimi sevdiğime gururumla

sevgi ki muhtaçtır bir parça ümide 

sevgi ki sinmiştir bakışların gizine

o ilk bakış ilk görüşe

ilk görüş ilk hayale

ilk hayal ilk gülüşe

ve o ilk gülüş cümle bir geleceğe

merhale olmuş adım adım

birbirlerini kovalar gibi

peşi sıra yayılıyor

düşüncesinde aşk tufanım

mıh gibi kazımak istercesine

yeni varlığını devraldığı

maziden gelen yıkıntılar arasında

kadim denecek bir ev gibi

ama dostlar hak verin bana

size her bu defa farklı deyişlerimi unutup

belki bu evde gizlidir: bu defa farklı olan

bu ev olsun ki pişmanlıkları unutturan

hatırlatma mahareti yalnız bugüne olan

ve eskiye bırakılan tüm sevgilileri 

bırakmak ya da kalmak seçeneklerinde

hayaletlerden kaçarken kabuslarımda

işte bu evin hanımefendisinin

letafetine sığındım en zarifinden