Hanımelinin ölümü

Hanımeline bakıyorum günlerdir 
Dalında ayrı güzel tüm benliğiyle
Ve o keyif veren kokusuyla
Koparıp da ait olduğu yerden
Götürülürken yabancı mahallere
İnsanoğlunun sahip olmaya meraklı dürtüsüne
Ve aslında bencilliğine
Boyun eğmek olur kaderi
Şaşaalı parıltısı sürdüreceği
Şu birkaç günlük kafes hayatında
Gününü sayarken dahi sulu kabında
Odamın havasına renk katar özütü
Gündüzleri ve geceleri huzura büründürüp
Yıkar estetiğe düşman griliği
Alıp beraberinde götürür hiçliğe
Tüm bu bilinmezin ortasında
Direnirken dahi yuvasından uzaklarda
Yeni burunlara veremese de artık güzelliğini
Ve güneşini arar istekle son defa
Bilmeden belki ama son defa
Eşsiz rayihasını zerk eder birkaç metre öteye
Bakın işte boynu büküldü bile
Floranın mağrur temsilcisinin
Ve kucak açmış bitkilerin ulu ruhuna
Kavuşmayı bekliyor atalarının
Huzur dolu nemli toprağına

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mutluluk bahçesi

İç İçe Geçmiş Halkalar Teorisi

en uzun gün

Bana e-posta gönderebilirsiniz

Ad

E-posta *

Mesaj *