1 Kelime Yaz

Bir insan diğerini ne kadar çok sevebilir? Ne kadar çok korkabilir? Bunu nasıl ölçebilirsiniz? Severken ne kadar heyecanlanabilir? Sesini, tenini, kokusunu ne kadar özleyebilir? Gülüşüyle ne kadar mutlu olabilir? Hiç düşündünüz mü? Peki, ya bunu bilmek ister miydiniz? Cevabı bilmek ister miydiniz? Gerçekle yüzleşmek ister miydiniz? Dünyanızın yıkılmasını ister miydiniz? Katlanmak ister miydiniz? Üzülmek ister miydiniz? Merak eder miydiniz? Neden? Neden acaba, diye düşünür müydünüz? Şartlı cümlelerle mutluluğu aramayı dener miydiniz? Bir şans daha arar mıydınız? Vazgeçer miydiniz? Tepelerin üzerinize yıkılmasını izler miydiniz? Çiçeklerin solmasına göz yumar mıydınız? Baharın gelmeyeceğini bilmek ister miydiniz? Gecelerin geçmeyeceğini hissini öğrenir miydiniz? Kaybetmek ister miydiniz?

Melankolik hava ve romantizmin doruk noktalarında yazıyor oluşum içinde bulunduğum ruh halinden değil aslında. Bu tarzın hoşuma gitmesi, evet. Yani gün içinde o havaya hiç girmiyor değilim. Hemen her normal insanla aynı düzeyle sınırlı ancak bu. Beri taraftan hayatımıza girenler, çıkanlar; hayal kırıklığı yaratanlar, üzenler vs. olmuyor değil. Herkesin bu tip olaylardan etkilenmesini bekleriz. Ancak bunun tamamını yazıya dökmesini beklemek de ne kadar doğrudur, tartışmalıyız bence. Velhasıl; anlık bir duygunun mübalağası...

Kaybedeceğini hissetmeden henüz aniden çekip gidiyor ya, belirsiz. Anlamıyorsun. Bilinçsizce izliyorsun sadece. Neden bulmaya çalışıyorsun içten içe. Anlamıyorsun. Düşündükçe düşünüyorsun. Yine anlamıyorsun. Sebepsizce dökmek geliyor içini. Çalacak kapı arıyorsun önce. Bekliyorsun. Faydası olmayacağını hissediyorsun. Tıpkı öncekiler gibi. Ne faydası oldu diye düşünüverirken buluyorsun kendini, aradan bir süre geçmiş ve kendine sövüyor iken. Aslında bir gerçek de var, makbul; her yeni gelişte seviniyoruz, ışıldıyor gözlerimiz, ancak gidişleri düşünmüyoruz, sanki o gün hiç olmayacakmışçasına; ama o gün de geliyor, muhakkak geliyor. Gün gidiyor, gece gidiyor, zaman gidiyor...