Kayıp Tüy

Kıymetli okurlarım,
Merhaba!

"Direnişi sonlandıran ne zorluktu ne de imkânsızlık; onu bitiren ihanetti."

Sevdiğimiz herhangi bir şey, inandığımız bir amaç uğruna her zaman mücadelemiz olmuştur, olmalıdır da. Çünkü vazgeçmek kolay değildir. Bunu psikolojimiz ve fizyolojimiz üzerinde de hemen fark edebiliriz. Aniden yok olan bir cismin ya da duygunun boşluğunu sindirmek zor olacaktır. Ancak insanoğlu bazı zamanlarda da "zorunda kalmaktadır." Kabul edip önümüze bakmak da fayda olduğunu düşünüyorum, zira bocalamayı atlatmak ne kadar hızlı olursa 'homeostasi'nin sağlanması da o denli hızlı olacaktır.

Öğütçü girişlerimden sıkılanları da düşünerek fazla uzatmadan şiirime geçiyorum. Daha önceden denemediğim ancak bu şiirimde uğraştığım iki yenilik de var. 

Umarım hoşunuza gidecektir,

Esenlikle...

Bu akşam pencereme bir tüy düştü

Sesi kulağıma yükseldi birden

Ömrümdeki en büyük düştü

Nasıl da çoğalacaktı birden

Tüyün sahibi olmalıydı bir bülbül

Gelmeliydi bugün ya da bir gün

Kendimden geçiren sesin, ne de bülbül

Ömre bedel seninle geçen bir gün

Derken çıkageldi bülbül bir yerden

Sordu tüyünü, belli kızgındı yalnız

Kim kaldıracaktı beni şimdi yerden

Söyle! Hayallerim ne zamandır yalnız?

Gömleğimin sol cebinde taşıdığım bir gül

Verebileceğim ancak budur, ey bülbül!

Kabul et, boşver tüyü, gel, yüzüme gül

Üzgünüm, o tüy artık kayıp, zavallı bülbül…